(Single - This is my Voice Records)
- Ζωή σαν τη δικιά μου
- Είναι που όλα ήρθαν αργά
- Αν το βρεις
- Ένας τρόπος να πεις αντίο
Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ, στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου, Θάνος Ανεστόπουλος
ΖΩΗ ΣΑΝ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ
Μες στα χαλάσματα σε στοίχειωσε η μιλιά μου
Μα η ματιά μου παραμένει ζωντανή
Δεν θέλω να ‘μαι ναυαγός στα ψέματά μου
Και η ζωή μου να φαντάζει υπερβολή.
Θέλω να ‘ρθω και να σε δω γυμνό να στέκεις
Να μου μιλάς μ’ αυτή τη γλώσσα τη στεγνή
Από τις πρώτες τις σιωπές μου να απέχεις
Και η ζωή μου να φαντάζει πιο αγνή.
Κερί που σβήνει και ανάβει μοναχό του
Στάχυ που ανθίζει και μαδάει στα σιωπηλά
Δεν διάλεξα Όνειρο να τρέμω στον αχό του
Και η ζωή να με κοιτάει απ’ τα ψηλά.
Πήρα ένα τρένο με καθρέφτες αγκαλιά μου
Αυτό να τρέχει κι εγώ να σπάω τα είδωλά μου
Δεν θέλω να ‘μαι ναυαγός στα ψέματά μου
Και η ζωή του όπως παλιά, ζωή δικιά μου.
Στίχοι ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ - μουσική ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΟΛΑ ΗΡΘΑΝ ΑΡΓΑ
Λυπάμαι που δεν έγινα μια θάλασσα για σένα
Να με κοιτάς νοσταλγικά με τα μαλλιά βρεγμένα
Λυπάμαι που δεν έγινα Σαχάρα να ουρλιάζεις
Κάτω από τ’ άστρα από χαρά να κλαίς, ν’ ανατριχιάζεις
Λυπάμαι που δεν έγινα βράχος να ξαποστάσεις
Βότσαλο αψηλάφητο να σκύψεις να το πιάσεις.
Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
Την άπειρή σου ομορφιά, τον τρυφερό σου ίσκιο
Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
Την άπειρή σου ομορφιά μαράθηκα πριν ζήσω.
Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν για σένα
Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν κανένα.
Στίχοι ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ - μουσική ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
ΑΝ ΤΟ ΒΡΕΙΣ
Σε μια άδεια ζωή τα ερείπιά μου καπνίζουν
Κι ούτε στάλα βροχής από σένα δεν φτάνει
Μες στα βάθη της γης ξέρω ένα βοτάνι
Που τη λήθη χαρίζει σ’ αυτούς που αγάπησαν.
Αν το βρείς, αν το βρείς χάρισέ το σε μένα
Όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.
Είναι ο πόνος βαθύς κι η αγάπη δεν φτάνει
Είναι ένας ύπνος βαρύς αγκαλιά με έναν ξένο
Από πού ‘ρθες εσύ σαν παιδί γερασμένο
Να με κρύψεις μακριά απ’ τη ζωή μου που χάνει.
Από πού ‘ρθες εσύ, τι κοιτάς το φεγγάρι
Όσα είναι μακριά μόνο αυτά μας ορίζουν
Πορφυρά ξωτικά που γλυκά μας κοιμίζουν
Σε μια αγκάλη ζεστή που νεκρούς θα μας πάρει.
Στίχοι ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ - μουσική ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
απόσπασμα άρθρου από το AVOPOLIS
Αναρωτιέμαι αν αυτή η δουλειά, έφτασε τα Διάφανα Κρίνα στα όρια τους, ή ήταν απλά μια επίδειξη δύναμης. Η κάθε λεπτομέρεια του συνόλου της παραγωγής αυτού του ep είναι φανερό ότι έχει δουλευτεί εξαντλητικά. Σκόπιμο είναι να αναφέρουμε ότι η ηχογράφηση έγινε στο studio των Διάφανων Κρίνων, με τον εξοπλισμό του Legomobile (να ‘ναι καλά το ηρωικό Fostex D80) κάτι το οποίο σημαίνει ότι τα παιδιά είχαν όλο το χρόνο να πειραματιστούν μόνοι τους με δοκιμές και να δημιουργήσουν ακριβώς το ηχητικό αποτέλεσμα που αυτοί θέλουν. Ένα μεγάλο μπράβο όμως αξίζει και στον Coti που με τον τρόπο του, άνοιξε σε ένα από τα κορυφαία σχήματα της ελληνικής σκηνής, ένα νέο μονοπάτι μουσικής αντίληψης.
Το να επιχειρήσει κανείς να βαθμολογήσει μια παραγωγή σαν κι’ αυτή, μοιάζει μάλλον αστείο. Είναι σαν να αξιολογείς το δώρο που σου έφερε κάποιος φίλος για να σου δείξει την αγάπη του. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του την ανταποδώσεις.
Βασίλης Κυριακόπουλος
απόσπασμα από το περιοδικό ΔΙΦΩΝΟ
Έχουμε ξαναγράψει για τη γενναία απόφαση των Διάφανων Κρίνων να ακολουθήσουν τον δικό τους, αμιγώς ανεξάρτητο δρόμο. Απόφαση που είχε ως καθοριστική συνέπεια την ίδρυση της δικής τους εταιρείας με το ποιητικό όνομα «Αυτή Είναι Η Φωνή Μου» - σε αγγλική μετάφραση,
βεβαίως…
…
Μετά την τρίτη - τέταρτη ακρόαση, αποκαλύπτονται και οι λόγοι που επέφεραν αυτήν την ανεπαίσθητη αλλά ουσιαστική αλλαγή: Τα Διάφανα Κρίνα παρουσιάζονται με πενταμελή, πλέον, σύνθεση (αποχώρησε ο πιανίστας Παναγιώτης Μπερλής), ηχογράφησαν τα τραγούδια τους στο ιδιόκτητο στούντιό τους, ο τραγουδιστής Θάνος Ανεστόπουλος ζωγράφισε το εξώφυλλο, ο κιθαρίστας Νίκος Μπάρδης έπιασε με σιγουριά στα χέρια την τρομπέτα του και ο Cοtί Κ. ανέλαβε την παραγωγή. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι τα γυναικεία φωνητικά και οι συνθετητές που ακούγονται στο εναρκτήριο εδώ κομμάτι, Ζωή σαν τη δικιά μου, κλείνουν το μάτι αισιόδοξα στο παρελθόν του γκρουπ, ότι το οργανικό ‘Ένας Τρόπος Να Πεις Αντίο είναι ίσως ο ιδανικός… τρόπος να πεις αντίο όταν είσαι αναγκασμένος, ότι η μουσική δεν είναι ούτε μέσον ούτε αυτοσκοπός ούτε πολυτέλεια αλλά καθημερινότητα, ότι το μέλλον προβλέπεται λαμπρό - έστω κι αν λίγο συννεφιασμένο…
Γιατί, πέρα από τα επιμέρους στοιχεία, αυτό που μετρά είναι ότι τα Διάφανα Κρίνα βρίσκονται σε εξαιρετική συνθετική φόρμα (τέσσερα πρωτοκλασάτα κομμάτια κι ούτε ένα από αυτά δεν τους φαίνεται απαραίτητο για το επερχόμενο άλμπουμ!), ο Θάνος Ανεστόπουλος μοιάζει να ελέγχει περισσότερο από ποτέ τον σαγηνευτικό μελοδραματισμό της ερμηνείας του, ο Παντελής Ροδοστόγλου εξελίσσεται στον απόλυτο στιχουργικό εκφραστή της γενιάς του (”Λυπάμαι που δεν έγινα βράχος να ξαποστάσεις / Βότσαλο αψηλάφητο να σκύψεις να το πιάσεις”),
ο Κυριάκος Τσουκαλάς και ο Νίκος Μπάρδης έχουν καταφέρει να χτίσουν το δικό τους κιθαριστικό τείχος και ο Τάσος Μαχάς σέβεται τα τύμπανά του σαν ανθρώπινες Ψυχές…
Λοιπόν, θα αργήσει πολύ το άλμπουμ;
