.

ΛΙΩΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ

ΤΙ ΑΡΩΜΑ, ΤΙ ΜΕΘΗ ΑΥΤΗ Η ΛΙΑΚΑΔΑ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΡΙΝ ΤΥΦΛΩΣΕΙ Η ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ
ΚΑΙ ΠΟΝΕΜΕΝΟΙ ΘΡΗΝΟΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ
ΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΑΣΧΗΜΗ ΘΩΡΙΑ
ΠΩΣ ΞΕΨΥΧΩ, ΚΑΙ ΛΙΩΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ
ΑΓΚΟΜΑΧΩ, ΒΟΥΤΩ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΤΙ ΣΙΩΠΗΛΟ, ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ
ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ

ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑ! ΠΩΣ ΜΕ ΘΩΡΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΑΤΙΑ
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ! ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΦΩΣ, ΚΡΑΥΓΕΣ ΜΟΝΑΧΑ
ΠΟΥ ‘ΝΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΟΥ ΣΥΓΧΩΡΝΑΝΕ
ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΚΡΑΤΑΝΕ

ΤΟ ΑΨΥΧΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ
ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΦΙΓΓΩ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ
ΜΑ ΣΑΝ ΔΕ ΝΙΩΘΩ ΤΙΠΟΤΑ… ΟΥΡΛΙΑΖΩ!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟ ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ

ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ

ΑΦΗΣΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΑΧΑΚΑ
ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΩΣ ΘΑ ΧΑΘΩ
ΥΒΟΝ, ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΝΑΣΑ
ΜΑ ΘΑ ΔΙΑΛΕΞΩ ΕΓΩ ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΩ
ΑΣΘΜΑΙΝΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΣΑΝ ΕΜΒΡΥΟ ΔΙΧΩΣ ΠΝΟΗ
ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΣΕΣ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ
ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ
ΚΕΝΟΣ ΘΑ ΦΕΥΓΩ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΑΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΣΤΟ ΑΓΙΑΖΙ
ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΑΜΜΟΣ ΘΑ ΚΥΛΑΕΙ, ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΚΑΥΤΗ
ΕΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΘΑ ΜΕΤΡΑΣ, ΤΙΣ ΣΤΑΛΕΣ ΣΤΟ ΠΕΡΒΑΖΙ
ΚΑΙ ‘ΓΩ ΘΑ ΚΕΙΤΟΜΑΙ ΝΕΚΡΟΣ, ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΒΡΟΧΗ

ΠΥΡΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΝΕ
ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝΕ ΣΚΙΕΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΓΥΡΝΑΜΕ
Η ΜΝΗΜΗ ΟΛΟ ΠΛΗΓΕΣ

ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ, ΠΕΤΡΩΣΑ ΣΑΝ ΤΗ ΛΑΒΑ
ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΕΛΛΟΝ, ΟΥΤΕ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΚΑΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΒΑ
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΜΕΡΑ, ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ