(Wipe Out Records)
- Μπλε χειμώνας
- Justelene
- Όλα αυτά που δεν θα δω
- Βάλτε να πιούμε
- Αγριο μέλι
- Το βλέμμα σου σακάτεψε τη μοίρα μου
- Κυριακή των Βαίων
- Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου
- Θέμεθλο
- Κάτι σαράβαλες καρδιές
- Καταρχήν
Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ, στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου, Θάνος Ανεστόπουλος
μπλε χειμωνας
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια,
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν’ ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.
Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα,
στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη,
ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα,
ν’ ακούω μονάχα να μου λένε “πόνα”!
Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες,
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ,
του έρωτα εποχές, μάγισσες, ψεύτρες,
των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες!
Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι,
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.
Δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι,
ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι!
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια…
μουσικη: διαφανα κρινα
στιχοι: θανου ανεστοπουλου
justelene
Μέσα σε χρόνια δανεικά, απρόσμενα και ξένα
μες στα ποτάμια τα θολά που ζω σα μαύρη σμέρνα
μες στην ανάσα του Βοριά, σε σύμπαντα ηττημένα
Θα σιγοκαίνε σα φωτιά η αγάπη και η λησμονιά.
Θα χουν τα μάτια μου σκουριά, θα ζω χωρίς εσένα
θα με χλευάζουν τα παιδιά, θα πιω απ’ τη μαύρη στέρνα
μες των μηρών σου τη δροσιά πως ξαποστέναν τρυφερά
τα χέρια μου, δυό ελάφια κουρασμένα.
Κι εγώ που δε μπορώ πια να ξεχάσω τ’ όνομά της
να τριγυρνάω εδώ κι εκεί ψάχνοντας τ’ άρωμά της,
στον κήπο της Γεσθημανή να ξαγρυπνώ δίχως φωνή
σαν λυπημένο φάντασμα στον τάφο της αγάπης.
μουσικη: διαφανα κρινa
στιχοι: παντελης ροδοστογλου
ολα αυτα που δε θα δω
Κάποιος έτρεχε στο πλήθος
κάποιος άλλος όχι εγώ
εγώ τάϊζα τους λύκους
και κοιμόμουν στο βουνό
Κάποιος μου ‘κλεψε τα χρόνια
και μου πήρε τη ψυχή
εγώ άκουγα τ’ αηδόνια
κι έπινα γλυκό κρασί.
Κάποιος ζούσε τη ζωή μου
μες το σπίτι μου είχε μπει
τον κοιτούσα απ’ το φεγγίτη
που ‘στρωνε να κοιμηθεί.
Κάποιος έκλεγε με τύψεις
για όσα πρόδωσα εγώ
για όλα αυτά που ‘χα αγαπήσει
για όλα αυτά που δε θα δω
Κάποιος φεύγει μ’ ένα πλοίο
κάποιος που δεν είμαι ‘γω
στη προβλήτα μες το κρύο
λυπημένα τον κοιτώ.
μουσικη: διαφανα κρινα
στιχοι: παντελης ροδοστογλου
βαλτε να πιουμε
Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα τάχα εμείς παντοτινά τ’ άφθαστα θα ζητούμε
Βάλτε να πιούμε
Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει
τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι
μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;
Βάλτε να πιούμε
Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει
Ελάτε οι ταξιδιάριδες να πιούμε συναγμένοι
στο περιγιάλι το φαιδρό κι ας γλεντοτραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε
Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ’ αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ’ αφήσει
τ’ αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε
Βάλτε να πιούμε
Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε
Βάλτε να πιούμε
Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί ‘ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε
Ακουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε
Βάλτε να πιούμε
μουσικη: διαφανα κρινa
στιχοι: κ. καρθαιου
αγριο μελι
Να κρατιέμαι από πάνω σου όταν πονώ
και να γέρνω αργάτο κεφάλι στον ώμο,
που δεν τρέμουν τα χέρια σου όλο να φθονώ
δίκαιος φθόνος σ’ άδικο της ζωής νόμο
Ν’ αφουγκράζομαι δάκρυα και γέλια υγρά
και ν’ αφήνω στο βλέμμα σου ένα άκοσμο χάδι
που γεμίζεις μ’ ανάσες καθώς ξεψυχά
το καλύτερο νιότης αν θες μας το βράδυ
Να κουρνιάζω ερείπιο στα ερείπια επάνω
και να φτύνω σιωπές σ’ άλλες δυό μου ζωές
που δε τρέχουν τα σύννεφα και πως ν’ ανασάνω
με πατζούρια κλειστά και θνητούς πνεύμονες.
Να φωλιάζω κρυφά στις ρυτίδες της νιότης
και να ψέλνω αργά το τραγούδι της μάνας
που δεν τρέμουν τα χέρια σου εγώ είμαι ο πότης
είμαι μέτρο, ρυθμός, η ωδή και ο Πάνας
Δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου
σαν κισσός να τυλίξω το κορμί σου που θέλει
που δε θέλει όμως φίδι να γίνει, φαντάσου
να σταλάξει αρμύρα από άγριο μέλι
μουσικη: διαφανα κρινa
στιχοι: θανου ανεστοπουλου
το βλεμμα σου σακατεψε τη μοιρα μου
Είχες το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα μου
και μια σιωπή που τη στοιχειώναν μυστικά
ένα κατώφλι που περίμενες το τίποτα
και μια γάτα που τη λέγαν Σύλβια Πλαθ
Είχες μια χούφτα σκόνη αστέρια στην παλάμη σου
έτσι όπως γύριζες στον ύπνο σου γλυκά
μια κουρασμένη αγάπη, κρύα, λεία στην αγκάλη σου
κι ένα θάνατο αργό στα γιασεμιά
Κι εγώ που δεν σε γνώριζα μα πάντα σ’ αγαπούσα
κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα
είχα ένα ψέμα για να ζω και εκτοξευμένος στο κενό
δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα
μουσικη: διαφανα κρινa
στιχοι: παντελης ροδοστογλου
κυριακη των βαϊων
Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλισα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ’ τ’ άστρα σου
Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου
πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμοραγώντας με στίχους
την ανάσα απ’ το γέλιο σου, τους τριγμούς απ’τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου
τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια
Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ’ τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια
Κυριακή των Βαϊων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου
Καρτ-ποστάλ απ’ τον Aδη.
μουσικη: διαφανα κρινa
στιχοι: παντελης ροδοστογλου
τα χρονια μου ναυαγησαν στις ξερες σου
Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός.
Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα
και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός.
Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου
εξουθενομένος από τα έργα και τις μέρες σου
θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου
Παραχωρώ τ’ άθλιο κορμί μου τις πληγές μου
να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι.
Θέ μου, πώς ξεραθήκαν έτσι οι πληγές μου
που ξεδιψούσαν ναυαγοί και λεγεωνάριοι.
Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
για την αγάπη που με βύθισε στον πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα
Αραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας.
Αραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας!
μουσικη: διαφανα κρινa
στιχοι: παντελης ροδοστογλου
Θεμεθλο
Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη
τους σιδερένιους δίαυλους
των σκουπιδιών τους ύπνους.
Μες στις στοές
αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν
μες στις χολέτρες ψίθυροι
κουρνιαζαν και σιγούσαν.
Ίλιγγος των υπόκοσμων,
παλμός και προσωδίες,
αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.
Αισθάνθηκα τους πάγερους υπόγειους σωλήνες
στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά
και να δονούνται
Μ’ έναν αχνό ανάσασμο κι ένα λιτό μανδύα,
στης τρέλας μου τη μόναξια
στου πόνου μου την ψύχρα
στα πλάνεμένα μου μυαλά
και στης ψυχής τη νύστα,
βυθίστηκα στ’ ατάραχα νερά των υδρατμών μου.
μουσικη: διαφανα κρινa
στιχοι: λινος ιωαννιδης
κατι σαραβαλες καρδιες
Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο
και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή
με την καρδιά σου να χτυπάει απ’ το φόβο.
Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο Αποσπερίτης
ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή
κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης.
Σε μένα έρχεσαι μη ξέροντας γιατί
κάτι απ’ την κόλαση σού ανήκει της ζωής μου
κάτι απ’ τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
και σκότωνα κορυδαλούς
να μην ακούω τη φωνή μου
Ήταν τα χρόνια μας πληγές
σε κουρασμένες φτέρνες
φώνές που αντήχησαν νεκρές
μεσα σε άδειες στέρνες
δίχως να τους αποκριθεί
η ηχώ έστω μιας απάτης
κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης.
μουσικη: διαφανα κρινα
στιχοι: παντελης ροδοστογλου
καταρχην
Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα
όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό,
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ’ αγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.
Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα
όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,
αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.
Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο
το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου,
αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω,
μου απομένει η λέξη.
μουσικη: διαφανα κρινa
στιχοι: blas de otero
από το AVOPOLIS (http://www.avopolis.gr/)
Η γοητευτικά σκοτεινή και στοιχειωμένη έλξη των Διάφανων Κρίνων που είχαμε θαυμάσει στο ντεμπούτο τους δεν ήταν ευτυχώς ένα πυροτέχνημα. Μετά από πολλά ακούσματα του album διαπιστώνω ότι το πηγάδι της ψυχής τους, όχι μόνο δεν κλείνει αλλά ανοίγει όλο και πιο πολύ. Οι μελαγχολικοί rock καμβάδες κεντώνται με κιθαριστικές βελονιές και περάσματα από όλα τα όργανα που θα μπορούσε να ακούσει κανείς σε ένα album των Tindersticks, αλλά κυρίως από περιγραφικούς στίχους που ζητούν λύτρωση μέσα από φανταστικές μνήμες χιλιάδων χρόνων.
Ο ”Μπλε Χειμώνας” που ανοίγει το album ξεκινάει σαν αργή πικρόχολη εξομολόγηση και καταλήγει σε μια επική θύελλα με κραυγές από την Κόλαση. Ακολουθεί το υπνωτικό μοιρολόι ”Justelene” που απαγγέλλεται στον τάφο της αγάπης συνοδευμένο από λυρικές πένθιμες φωνητικές καμπάνες και ο ηλεκτροδιονυσιακός παροξυσμός του εκπληκτικού ”Για Όλα Αυτά Που Δεν Θα Δω”.
Τα υπόγεια και ανεκπλήρωτα οράματά τους ζωντανεύουν στο ”Βάλτε Να Πιούμε”, η ατμοσφαιρική απλότητα του ”Το βλέμμα σου σακάτεψε τη μοίρα μου” θα έκανε τους Smashing Pumpkins του ”Adore” να τη ζηλέψουν, ενώ η ”Κυριακή Των Βαΐων” ξεκινάει με κιθάρες που λυσσομανούν λίγο πριν το φανάρι γίνει πράσινο, και απογειώνονται αμέσως μετά και κατά διαστήματα, υπό την μετρονομική εποπτεία του ποιητή…
Συνέχεια με ”Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου” που θα μπορούσε κάλλιστα να ερμηνεύσει με την παρέα του ο Stuart Staples. Το κομμάτι ξεκινάει με τη συνηθισμένη moody διάθεση και καταλήγει με την επανάληψη του: ”Αραγε θα θυμάται κάποιος το όνομά μας, της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια, τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας, άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας”. Τα ”Θέμεθλο” και ”Κάτι Σαράβαλες Καρδιές” είναι για εκείνες τις μέρες που χαζεύουμε με ναρκωμένη απάθεια το επίμονο ψιλοβρόχι, μόνο που έξω από το θολό παράθυρο βρίσκεται σε εξέλιξη η πιο μανιοκαταθλιπτική γιορτή των Αρχαίων Ελλήνων. Τα τσιγάρα, ρουφηγμένα μέχρι το τέλος, το μυαλό ταξιδεύει στο κινηματογραφικό ταξίδι που σκηνοθετεί μαζί με τα Διάφανα Κρίνα, και το ”Καταρχήν” ένα σπαραξικάρδιο αλλά ελπιδοφόρο όπλο στην απελπισία.
Έπειτα από αυτό το album, τι ν’ ακούσεις…
από το ΠΟΠ & ΡΟΚ
“Κάτι Σαράβαλες Καρδιές” είναι ο τίτλος του καινούργιου τους δίσκου, και βάλτε να πιούμε, γιατί τούτος ο δίσκος σηκώνει πού κουβέντα και αλκοόλ. Είχα καιρό λοιπόν να “κολλήσω” με δίσκο και να μην το βγάζω από το πικ-απ (βλέπεις, είχαμε την πολυτέλεια να τον απολαύσουμε και σε διπλό βινύλιο).
Ο δίσκος “στοίχειωσε” λοιπόν και δε λεει να βγει, και αυτό γιατί μέρα με τη μέρα (μάλλον νύχτα με τη νύχτα) ακούγοντας τον, ανακαλύπτεις όλο και περισσότερα στοιχεία και μυστικά. Είναι δε, τόσο σκοτεινός και μελαγχολικός, που είναι άξιο απορίας πώς δε σε “παίρνει από κάτω” ακούγοντάς τον. Στη συναυλία τους στο Ρόδον (25/4) φάνηκε πολύ αυτό το στοιχείο.
Ένδεκα τραγούδια βρίσκονται σε αυτόν το δίσκο, ενώ άλλο ένα μέλος (ο Παναγιώτης Μπερλής) που με το πιάνο και το όργανο ήταν γκέστ στον προηγούμενο δίσκο, έγινε ο έκτος της παρέας. Η παρέα έχει δέσει πλέον τον ήχο της, γράφει απίστευτα καλές συνθέσεις, οι στίχοι και οι μελωδίες σε κάνουν να ανατριχιάζεις, και γενικά έφτιαξε ένα δίσκο πολύ ώριμο και αξιοπρεπέστατο. Στο Ρόδον απολαύσαμε και τη ζωντανή όψη του γκρούπ, οπότε “κλείσαμε” για το καλοκαίρι. Ραντεβού…το Σεπτέμβρη. Τότε που οι “Σαράβαλες Καρδιές” θα’ χουν ωριμάσει, και τότε…πάμε γι’ άλλα.
