(Ίνδικτος)
- Τρεμπλίνκα
- Θα ‘θελα να ‘μουν εσύ
- Η καρδιά κυνηγάει μονάχη
- Στη ράχη του διαβόλου
- Νότια του ανύπαρκτου βορρά
- Βρέθηκα σ’ έναν πόλεμο
- Μαμμούθ
- Μπλε Ιγκουάνα
- Κούσκο
- Παρίσι
- Ένα λεπτό κι είναι αύριο
Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Κριτικές
από το www.enjoy.gr (15.06.2006)
Η πλειοψηφία των Ελλήνων μουσικόφιλων, θεωρούν αμφίβολο το μέλλον της ελληνικής ροκ σκηνής. Αλλοι πάλι υποστηρίζουν, ότι ούτε υπήρχε ούτε θα υπάρξει μέλλον της σκηνής αυτής στην Ελλάδα. Αρκετές κυκλοφορίες του τελευταίου εξαμήνου ωστόσο, αναιρούν -έστω και στο ελάχιστο- τις απόψεις αυτές. Ισως οι κυκλοφορίες αυτές να είναι λιγοστές, ίσως απλά να λάμπουν σαν διαμάντια στον πάτο της θάλασσας…μέχρις οτου όμως σταματήσουν να λάμπουν, οι αγαπημένοι μας καλλιτέχνες θα μας χαρίζουν τη μουσική που αγαπάμε, τη μουσική που είναι πάντα μπροστά στις προτιμήσεις μας, έναντι οποιασδήποτε άλλης.
Πέρασαν κιόλας δύο μήνες από τότε που αγόρασα το Ο Γύρος Της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους κι ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι ο χρόνος που μεσολάβησε, είναι αρκετός ώστε να μπορώ να αναφερθώ στο δίσκο των Διάφανων Κρίνων. Πρόκειται (και σε αυτό το σημείο μπορείτε να με σχολιάσετε όσο θέλετε) για τον καλύτερο δίσκο των Κρίνων! Σίγουρα η άποψη αυτή, είναι εντελώς υποκειμενική. Aλλωστε ποτέ δεν ήμουν φανατικός τους ακροατής.
Ακούγοντας το ορχηστρικό αυτό δίσκο, δύσκολα θα καταφέρεις να μην αποσπάσει την προσοχή σου η μουσική, να μείνεις προσγειωμένος στη γη και όχι στο πλανήτη της φαντασίας σου. Πλάθεις ιστορίες, όπως πλάθεις στα όνειρα σου. 75 λεπτά αποκλεισμού από τον υπόλοιπο κόσμο! Χαίρεσαι, λυπάσαι, μελαγχολείς, νοσταλγείς, ελπίζεις, σκέφτεσαι, πίνεις, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο απομονωμένο μπαρ, περασμένα μεσάνυχτα, τυλιγμένος στις σκέψεις σου και στους καπνούς από τσιγάρα. Χάνεσαι στα συναισθήματα που δημιουργόυνται καθώς ακούς το Τρεμπλίνκα -το πρώτο τραγούδι του δίσκου-, το Μαμμούθ, βασισμένο στο μπάσο του στιχουργού των Κρίνων (στα περισσότερα τραγούδια τους) Παντελή Ροδοστόγλου και το Μπλέ Ιγκουάνα διάρκειας 11.41 λεπτών, τραγούδι που φανερώνει τις επιρροές του συγκροτήματος και από τη τζάζ, όπως άλλωστε συμβαίνει και στο προτελευταίο κομμάτι του δίσκου Παρίσι. Ελπίζεις καθώς ακούς το Η καρδιά κυνηγάει μοναχή, και το καταπληκτικό Στη ράχη του διαβόλου. Το Κούσκο αποτελεί το αποκορύφωμα. Εστω και αν έχεις διατηρήσει την ελάχιστη επαφή με το περιβάλλον, να έχεις σαν δεδομένο ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο παρά να την χάσεις και να αφαιθείς στις νότες της σαγηνευτικής κιθάρας του τραγουδιού αυτού…και όταν τελειώσει και το μελαγχολικό Ένα λεπτό κι είναι αύριο, μόνο ευχαριστημένος μπορεί να είσαι από το άκουσμα του δίσκου. Και αν όχι, μια δεύτερη ακρόαση θα σε πείσει, και αν και πάλι δεν τα κατάφερες, να το ξανακούσεις ξανά και ξανά μέχρι να βρεθείς στην ανάλογη διάθεση που Ο Γύρος της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους θα είναι το μοναδικό φάρμακο για να γιατρέψει τις πληγές σου. Κι όταν (και αν) αυτές έχουν γιατρευτεί άκου και πάλι το Κούσκο και πες ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά αυτά, που 15 χρόνια τώρα (ανεξάρτητα από το πότε έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό) προσπαθούν και καταφέρνουν να εισχωρούν στα άδυτα της ψυχής σου, χωρίς και οι ίδιοι να το ξέρουν και σε βοηθούν να βρεις τις λύσεις που τόσο έψαχνες.
Η αξία του βιβλίου Ο Γύρος της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους, το οποίο κυκλοφορεί μαζί με το cd είναι ανεκτίμητη. Ακόμα και δεν είσαι τρελός για αυτούς (όπως εγώ) σίγουρα θα τους εκτιμήσεις. Όλοι οι στίχοι-ποιήματα των τραγουδιών τους και αρκετές ιστορίες θα σου κρατήσουν συντροφιά για πολλά βράδια…
Υ.Γ.
i) Τρεμπλίνκα=στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά το Β\’ Παγκόσμιο Πόλεμο
ii) Κούσκο=η αρχαία πρωτεύουσα των Ινκας στο Περού
από το www.mic.gr (03.02.2006)
Όταν πριν δύο περίπου χρόνια - με αφορμή την κυκλοφορία του προηγούμενου δίσκου τους - ο Θάνος Ανεστόπουλος έκλεινε την συνέντευξη αφοπλιστικά λέγοντας πως την επόμενη φορά θα ήθελαν να φτιάξουν έναν δίσκο που θα εκπλήξει ακόμη και τους ίδιους, διάφορα πράγματα πέρναγαν απ\’ το μυαλό μου χωρίς φυσικά να έχουν και τόση σημασία.
Τα Κρίνα, λοιπόν, μπήκαν στο studio καλοκαιριάτικα για να ηχογραφήσουν τον δίσκο αυτό που θα συνόδευε την επετειακή έκδοση ενός βιβλίου με όλους τους στίχους τους, σκίτσα, διηγήματα, ημερολόγια και διάφορα άλλα πράγματα συλλεκτικού ενδιαφέροντος.
Στο \”Ό,τι απόμεινε απ\’ την ευτυχία\” είχαν ξεφύγει κατά κάποιον τρόπο. Αν απομόνωνες την μουσική δεν φανταζόσουν ότι αυτό που άκουγες ήταν ελληνικό. Και τώρα; Δεν μπορείς να απομονώσεις τίποτα. Φωνητικά δεν υπάρχουν, μόνο μουσική. Θα μπορούσε να είναι το soundtrack μιας ταινίας αλλά είναι το πρώτο concept album των Διάφανων Κρίνων. Αυτή τη φορά χρησιμοποιούν όργανο και βιμπράφωνο για να εμπλουτίσουν τον ήχο τους. Ο ήχος της ερήμου, το ταξίδι χωρίς προορισμό ακόμη και κάποιες τζάζικες στιγμές είναι εδώ. Φυσικά οι συνθέσεις είναι μακροσκελείς - και όχι παρατραβηγμένες - από την στιγμή που έχουν αφεθεί και η μουσική τους κυλάει σαν ρυάκι. Ανεβοκατεβάζουν στροφές με χαρακτηριστική άνεση. Από τις νευρικές και γρατσουνισμένες ακουστικές κιθάρες στα υποτονικά μαύρα μονοπάτια και από εκεί στον ήχο της κιθάρας που μοιάζει με μπουζούκι στο πρώτο άκουσμα. Οι ορίζοντες που ανοίγονται έχουν χαρακτηριστική ποικιλία και το συναρπαστικό αυτό ταξίδι τιμά το παρελθόν, επικυρώνει το παρόν και υπόσχεται το μέλλον των δημιουργών του. Η καθολική αναγνώριση εννοείται ότι δεν τους απασχολεί ιδιαίτερα αφού τόσα χρόνια δεν έχουν βάλει νερό στο κρασί τους. Σε ένα παράλληλο σύμπαν όμως τι θα μπορούσε να γίνει;
Αν αυτή η μπάντα δεν λεγόταν Διάφανα Κρίνα αλλά Transparent Lillies και καταγόταν από το Northamptonshire της Μεγάλης Βρετανίας, σύσσωμη η ελληνική εναλλακτική ιντελιγκέντσια θα μίλαγε για εμπνευσμένο post rock της ερήμου, για ένα καλά κρυμμένο διαμαντάκι που αξίζει πραγματικά όλοι να το γνωρίσουμε και δεν συμμαζεύεται. Σε ένα παράλληλο σύμπαν για όσους συνεχίζουν να ελπίζουν στην έκπληξη του ωραίου…
του ΜΑΡΙΟΥ ΜΠΟΥΜΠΗ
από το Avopolis.gr (07.02.2006)
Αληθινό απόκτημα είναι τούτη η κυκλοφορία, η οποία προσφέρει το νέο cd των Διάφανων Κρίνων «εντοιχισμένο» σε ένα καταπληκτικό, πολυσέλιδο βιβλίο όπου συγκεντρώνονται όλοι οι μέχρι σήμερα στίχοι του group, μαζί με διάφορα άλλα κείμενά τους. Αν και δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος ώστε να επεκταθεί κανείς, αξίζει πιστεύω μια ειδική μνεία σε ένα από τα ποιήματα του Παντελή Ροδοστόγλου, το “Ξόδι”, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να συμπεριληφθεί, σε περίοπτη μάλιστα θέση, σε οποιαδήποτε σοβαρή ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης.
Όσον αφορά το νέο τους cd τώρα, τα Διάφανα Κρίνα έβαλαν ένα δύσκολο στοίχημα, τόσο με τους εαυτούς τους, όσο και με το κοινό τους, κυκλοφορώντας ένα αποκλειστικά οργανικό album. Κι αυτό γιατί αποφάσισαν, αφ’ ενός, να παρουσιάσουν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, αφαιρώντας τα δυνατότερα ίσως χαρτιά τους - τους στίχους τους και την τόσο ιδιαίτερη φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου (ο οποίος συμμετέχει ως απλός μουσικός) - και αφ’ ετέρου γιατί το rock κοινό γενικά είναι φύσει δύσπιστο προς albums που δεν περιέχουν τραγούδια.
Πρόκειται για ένα στοίχημα που το group κέρδισε και με το παραπάνω, προσφέροντάς μας μια δουλειά η οποία - μαζί με το πρόσφατο album του Γιάννη Αγγελάκα και αυτό του Soumka - ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη στο ελληνικό τραγούδι μέσα στη χρονιά που μας πέρασε. Ήδη από το ξεκίνημα οι εκκενώσεις του “Τρεμπλίνκα” παίρνουν τον ακροατή από το χέρι οδηγώντας τον σε ένα σαγηνευτικό σύμπαν ήχων, όπου δεσπόζουν το ονειρεμένο, πλατύ χαμόγελο του “Η Καρδιά Κυνηγάει Μονάχη”, το παράπονο του “Νότια Του Ανύπαρκτου Βορρά”, οι συννεφιασμένες διαθέσεις του “Ένα Λεπτό Κι Είναι Αύριο”, οι κομψές πιρουέτες του “Παρίσι” και βέβαια το αριστουργηματικό “Κούσκο”, περίτρανη απόδειξη λάθους για όσους έχουν ταυτίσει ντε και καλά τα Διάφανα Κρίνα με συναισθήματα μελαγχολίας. Αν μάλιστα απουσίαζαν το αδιάφορο “Βρέθηκα Σ’ Έναν Πόλεμο” και το φλύαρο δεκάλεπτο “Στη Ράχη Του Διαβόλου”, Ο Γύρος Της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και ως αψεγάδιαστος.
Μόνο οι μεγάλοι δημιουργοί μπορούν να ανατρέπουν τα δεδομένα τους με τέτοιον τρόπο όταν ήδη έχουν φτάσει σε ένα υψηλό σημείο. Επειδή λοιπόν οι καιροί είναι χαλεποί για το ελληνικό rock (και την ελληνική μουσική γενικότερα) δεν αρκεί να λέμε αναμεταξύ μας όσοι ασχολούμαστε με τα μουσικά πράγματα για το πόσο καλά είναι τα Διάφανα Κρίνα. Χρειάζεται να το βροντοφωνάξουμε, για να το συνειδητοποιήσουν και όσοι έξω από τον μικρόκοσμό μας ενδιαφέρονται.
